Σε περιμενω, ναι;

Χαθηκα; Μαλλον ναι...
Δεν ηξερα τι να απαντησω. Πως να εξηγησω γιατι δεν ηθελα να παω διακοπες...

Κι αυτη η εντονη επιθυμια αποχαιρετισμου; Παιχνιδι του μυαλου μου; Φανταστηκα το δικο μου χαμο. Δεν ενιωσα κανενα συναισθημα. Περιεργεια μονο. Λες;

Ολο το βραδυ σου εγραφα, αορατο μελανι, αορατο χαρτι.

Και επειτα... Οπου κι αν πηγα, ησουν. Πεταλουδες οι σκεψεις σου μου γαργαλαγαν το προσωπο. Κι εγω χαμογελαγα.

Γυρισα. Παλι ανησυχια και αποχαιρετισμος.

Μου λες "στα 2km μακρια". Μακρια;;;; Διπλα! Δεν ειναι για σενα. Δε θα το αφησω, σε περιμενω. Δεν το μπορω!

Θα ευχηθω. Για σενα και για ολους. Να ερθει η αλμυρη μου βροχη και οι καταρραχτες που ονειρευομουν χθες, πριν μαθω.

Ασυναρτητα τα μεσα γιατι παραλογα τα εξω.

Φωτογραφια Herni Cartie-Bresson