Αφορμή...
Έτσι όπως πια δεν το αποφάσιζες να φύγεις
Για κάθε πίκρα σου μη νιώθοντας οδύνη
Για κάποια δάκρυα που δεν στέγνωσαν ακόμα
Για μιαν αρρώστια σου παλιά μη λογαριάζεις
Σκυμμένος πάλι μες στη νύχτα χωρίς λάμπα
Κάτω απ' τις στέγες τις νεκρές της πολιτείας
Προσμένοντας μιά Αυγή που σου 'χαν τάξει
Χρόνια ταξίδεψες διψώντας κάποιο γράμμα
-Μέσα σου πλήθος τ' αμαρτήματα, τις τύψεις-
Με μιά σβησμένη νοσηρή χρονολογία
Κι ούτε κανείς πια δε μ' αντάμωσε σαν πρώτα
(Ούτε κανείς, αλήθεια, πρόσμενε να φέξει)
Έτσι όπως έμεινα κι εγώ τότε μιά νύχτα
Ξένος ολότελα κι απ' όλους ξεχασμένος
Με τη δική σου μονάχα τη συντροφιά
-Με σένα τόσα χρόνια πιά μακρυά μου-
Ξένος πολύ μέσα σε τούτο το παλιό
Ξένος σε τούτο το παλιό το καφενείο
Έτσι όπως έμεινα μονάχος κάποια νύχτα
Μέσα σε τούτο το παλιό το καφενείο
Στο νυσταγμένο καφενείο όλη τη νύχτα
Στου Πειραιά, νύχτα, το βρώμικο λιμάνι
Μ.Αναγνωστάκης
3 comments:
Να κάτσω? Κερνάς καφέ. Διάβαζε Αναγνωστάκη κι εγώ δεν θα λέω λέξη.
Στην υγεία όλων των αρχικών γραμμάτων που δεν κατάλαβαν.
Καλησπέρα.
Κι αν δεν κατάλαβε εκείνος, κατάλαβες εσύ και για εκείνον. Λέω εγώ τώρα, συμπάθα με αν παίρνω πρωτοβουλία. Κατάλαβες εσύ κι η από κάτω σου και πολλοί από εμάς ξεχωριστά μα και συνάμα μαζί βρισκόμενοι εδώ.
να κάτσεις Χνούδι, εννοείται! στην υγειά τους και στην υγειά μας
και στις χαρακές μας global, που έγιναν αφορμή να γνωριστούμε!
καλημέρεςςςςςςςςςς
Post a Comment