-σου χαρίζω τον αναπτήρα μου για να με θυμάσαι
-... και να θέλω δεν μπορώ να σε ξεχάσω
... εγώ σου χαρίζω την καρδιά μου
-γιατί;;;
-... επειδή [σ'αγαπώ]
-να την κάνω τι;
-δεν ξέρω, ό,τι θέλεις εσύ
-ό,τι θέλω εγώ;;;;
-ναι, ό,τι θέλεις
-θα τη σκοτώσω... για να σταματήσει να με αγαπάει
-[μακάρι]
η στιχομυθια αυτη καπως ετσι ξεκινησε, η υπολοιπη εξελιχθηκε χωρις λογια
τι αλλαξε, ποτε και γιατι δε θα το μαθω μαλλον ποτε, μου αρεσουν ομως τα αναπαντητα ερωτηματα της ζωης
τα τειχη σου που υψωνονται χωρις νοημα θα συνεχισω να τα αγαπαω
2007-03-20
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
6 comments:
φώτο από devianart, το όνομα του καλλιτέχνη δεν το είχα αποθηκεύσει, υπόσχομαι όμως να το βρω και να το δημοσιεύσω
η μουσική-αγαπημένη, Κωνσταντίνου Βήτα από το υπέροχο 2
υπεροχη φωτο και αν θες παρε τον δρομο πισω στο σπίτι. Σου εβαλα άλλο λινκ στην ιδια θεση να παρεις το αριστουργημα που ακούω...
Σε φιλώ.
"Αν μ'αγαπάς, μην μ'αγαπάς... "
αυτό το 2 την έκανε τη "ζημιά" του σε μπόλικους από εμάς.
ένας αναπτήρας, μια φωτιά, μια καρδιά γεμάτη από έρωτα που καίει.
αυτά, τα ανείπωτα, είναι που λίγοι τα παίρνουνε πρέφα.
παφ, ανάβω τσιγάρο χρυσαλιφούρφουρο.
Είναι επικίνδυνα πράγματα αυτά. Άκρη δεν υπάρχει καμία. Μου άρεσε πολύ όμως αυτό που είδα και άκουσα.
Και ο πόνος;
Δε θα υπήρχε πόνος αλλιώς.
καληνύχτα
χνούδι, σε ευχαριστώ! και επισημαίνω πως πολλά από τα στοιχεία του blog, τα οφείλω σε σένα
γκλομπαλένια, και να φανταστείς πως τότε δεν είχαμε δει το 2 ακόμα, ούτε εγώ ούτε εκείνος... ανάβω τσιγάρο κι εγώ
dr.uqbar, επικίνδυνα, ναι... και πολύ όμορφα συνάμα
τα ανείπωτα που σε σημαδεύουν
φιλιά σε όλους
καλημέρα
Την παραλία του Βαφειού λίγοι μονάχα την γνώριζαν και βέβαια μόνο ντόπιοι . Ήτανε κι ο δρόμος δύσκολός . Τουλάχιστον έτσι τον θυμότανε να είναι . Χωματόδρομος κακοτράχαλός , πινακίδα από τον μεγάλο δρόμο δεν υπήρχε – ευτυχώς – κι έτσι το μέρος για καιρό πολύ παρέμενε σχετικά άγνώστο . Θυμότανε ακόμα και πολύ καλά μάλιστα την πρώτη φορά που πήγανε . Κι αυτό ακόμα και τώρα φαντάζει περίεργο γιατί τότε η Δάφνη ήτανε δεν ήτανε οκτώ χρονών Κι αν τα οκτώ χρόνια δεν φαίνονται λίγα , σίγουρα τα εικοσιδύο που έχουν από τότε περάσει σίγουρα είναι πολλά . Ωστόσο η θύμηση είναι ολοζώντανη . Ο πατέρας είχε για τα καλά νευριάσει . Βλέπεις είχε αληθινή λατρεία στο αυτοκίνητο ώστε και μόνο η ιδέα ότι θα δοκιμασθεί σ’ έναν τέτοιο καρόδρομο ήτανε ικανή να τον κάνει να διανύσει χιλιόμετρα παραπάνω αν υπήρχε λύση εναλλακτική γι να τα ‘ αποφύγει . Μα για τον Βαφειό δρόμος άλλος δεν υπήρχε κι η Τιτίνα το ‘ χε δέσει : μπάνιο στον Βαφειό . Βλέπεις της είχε φάει τ’ αφτιά η Χρυσούλα … Έτσι λοιπόν μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα για τον πατέρα . Το χειρότερο με τον χωματόδρομο δεν ήτανε τα νεροφαγώματα , οι πέτρες και οι τεράστιές λακκούβες , όχι , το χειρότερο ήταν που δεν σ’ άφηνε να μαντέψεις το τέλος του. Έτσι όπως στριφογυριστά κατέβαινε ανάμεσα από τα δυό βουνά μόλις πριν την τελευταία στροφή σ’ άφηνε να δεις την παραλία . Τότε όμως σ΄αποζημίωνε και με το παραπάνω . Η ανάσα σου κόβονταν καθώς έπαιρνες αγκομαχώντας την τελευταία στροφή . Τουλάχιστον δύο χιλιόμετρα μήκος , άμμος ψιλή και πλάτος από είκοσι έως σαράντα μέτρα κι όλα αυτά σ ένα ημικύκλιο , έτσι ώστε να σχηματίζεται ένας κόλπος μικρός , προστατευμένος σχεδόν απ’ όλους τους καιρούς . Μόνο ο γαρμπής τον έπιανε πράγμα ούτως ή άλλως σπάνιο για το νησί . Έτσι λοιπόν η θάλασσα πάντοτε αρυτίδωτη ήτανε σε θαυμαστή αρμονία με την ησυχία και τη γαλήνη του τοπίου. Προς την άλλη άκρή – την αντίθετη από την απόληξη του δρόμου τα νερά ήτανε πραγματικά παγωμένα κι αυτό γιατί ακόμα και μέσα στο κατακαλόκαιρο ένας μικρός παραπόταμος του Φονιά κατέβαζε νερό . Εκεί αν έπεφτες σου κόβονταν η ανάσα , πράγμα ωστόσο που καθόλου δεν εμπόδιζε την Τιτίνα να το αποτολμά μια και καθώς έλεγε έκανε καλό στην επιδερμίδα της . . .
Συνεχισε το ...και ταξιδεψε το ...
Post a Comment